Galeria Niepoprawnych Panien Młodych: Honorata

Historia Honoraty:

No dobrze, zmobilizowałam się i przedstawię Wam moją/naszą historię! Nareszcie! Długo zastanawiałam się od którego momentu historii zacząć...Padło na pewną obiecankę jeszcze z czasów kumpelskich. Otóż Rafał, który ma paniczny lęk wysokości, obiecał mi, że kieeeeeedyś pomoże spełnić moje marzenie- skok na spadochronie (2010 rok). Po obietnicy była jeszcze chwila przyjaźni, a potem już my :). Zajęliśmy się już w swoim wspólnym życiu dużym projektem podróżniczym- Sypialny w podróży (fb) - pozyskiwanie sponsorów było w dużej mierze moim zadaniem, dlatego bardzo się zdziwiłam kiedy w 2014 roku oznajmił, że 'załatwiłem świetnego sponsora, wyjazd jutro o 6 rano!'. Nie cierpię takich 'niedopowiedzianych niespodzianek' :). Albo nie mówi się w ogóle, albo mówi się wszystko. Jedziemy, jedziemy, już prawie z awanturą o to, że może w końcu by mi powiedział! Nie powiedział, aż zobaczyłam na polu samolociki i szybowce, i zaczęłam węszyć dobitniej! Tak, jechaliśmy skoczyć ze spadochronem! Rafał wziął DWA formularze...i tu zaczęło robić się podejrzanie - Rafał skacze?! Jedyny komentarz jaki przyszedł mi do głowy brzmiał: 'do dopełnienia marzenia i niespodzianek brakuje żebyś się oświadczył.' Mistrz pokerface i tu nic nie zdradził. Potem milion historyjek, że on musi pierwszy skoczyć, bo jest najcięższy, a ja ostatnia, bo najlżejsza. Człowiek łyka to wszystko, bo nie wie, że nie ma to ŻADNEGO znaczenia :). Wylądowałam ostatnia, a on pierwszy... przybiegł z pierścionkiem, uśmiechem i na jednym kolanie (a zawsze mówił, że nie sądzi, że uklęknie :)). Za to ja się rozpłakałam, a też w żadnych wyobrażeniach łzy się nie pojawiały. Człowiek sobie, a życie sobie :). 

Był maj. Data ślubu i wesela ustawiona na 13.06.2015, bo 09.06 moi rodzice wzięli ślub, a 11.06 Rafała- więc co 'dwa dni' (nienarodzone dzieci już są zobligowane do podtrzymania tradycji :)). W grę nie wchodziły żadne 'sale z kolumnami i organzą'. Trudno było o tyle, że wesele chcieliśmy zrobić na Podlasiu, u mnie, bo mam mniej mobilną rodzinę i, co tu dużo mówić, jest taniej, ale wybór sal żaden, wszystkie takie same. Chcieliśmy stodołę. Miało być łatwo, bo to wieś i dziadkowie mają. Nic z tych rzeczy - nie nadawała się. W ostatnim etapie dużego zwątpienia znaleźliśmy idealne miejsce! Gospodarstwo agroturystyczne, które stodoły jeszcze nie wykorzystywało do takich celów, ale wspólnymi siłami przekonaliśmy Panie, że to świetny pomysł i z pewnością wszystkim razem nam się uda! Cena była śmieszna, a po drodze okazało się, że Panie bosko gotują, więc zaczęliśmy przekonywać je kolejny raz, że dadzą radę! Udało się! Potem zaczęliśmy odwiedzać targi i czerpać inspiracje - leśne, vintage, wiejskie, staropolskie, bez tej kiczowatej pompy i przepychu. Szło nieźle :). Postanowiliśmy też uszyć stroje w górach - kroje na miarę naszych czasów z folkowymi elementami :). Projekty wyszły świetne, rodzina się zaraziła i od listopada szyliśmy! Potem było trochę schodów, bo garnitur Rafała nie miał szans na prezentację i tydzień przed trzeba było szukać nowego i sukienka mamy też do zmiany... Dużo emocji to wniosło, niepotrzebnych, ale poradziliśmy sobie :). Jak tak sobie myślę, to w ogóle było dużo emocji, ale będzie co dzieciom opowiadać. I pamiętajcie - jeśli jesteście czegoś pewni, to zróbcie to! My się uparliśmy i zrobiliśmy wszystko po swojemu, wyszło idealnie!! Włożyliśmy ogromną pracę w przygotowanie stodoły, ale dzięki temu poznaliśmy wspaniałych ludzi - Panie z gospodarstwa, z cukierni, Panią Zosię od kwiatów... Udało nam się w niektórych z nich przełamać pewne bariery wyobrażeniowe - np. tort! Sto 'umów' podpisaliśmy, że jak nie wyjdzie, to jesteśmy tego świadomi i reklamacji nie ma :). Sami szukaliśmy tartaku do podstawek pod talerze, kostek siana żeby zastawić ścianę, folkowych akcentów, kwiatów, obrusów lnianych (w rezultacie porozcinaliśmy worki :)), wazony zrobiła Ciocia z huty szkła, słoiki dała Babcia, samochód wzięliśmy swój, bo jak na Ślub bez Sypialnego (?!), wierszyki do zaproszeń pisał Tata, projektował też etykiety na butelki, sami zrobiliśmy film w podziękowaniu... Pot lał się litrami, ale za nic bym tego 'biegania' nie zamieniła! Wszystko było już piękne i prawie gotowe. Pojechaliśmy tylko do księdza (z nie mojej parafii - ze ślubnej parafii moich rodziców) i tam pospadaliśmy z krzeseł - trzeba było zmienić kościół na dzień przed ślubem, bo (w dużym i kulturalnym skrócie) daliśmy księdzu za mało pieniędzy. Na szczęście na wsi łatwiej jest złapać termin na już :). Ale niesmak pozostał. Kiedy już wszystko było dopięte i położyliśmy się spać, to... zaczęła się burza! Wszystko tylko nie deszcz! 

Na szczęście o 8 rano się skończyło, a powietrze stało się lżejsze :). Powoli zaczął się harmider - makijażystka, fryzjerka, kwiaty w drodze, zestresowana Starsza :). Na szczęście stresu nie było, tylko harmider. Wszędzie było słychać śmiech i luz, nawet przy pierwszym spotkaniu tego dnia nie rozpłakaliśmy się, było pięknie, po naszemu! Rafał poszedł po wszystkich gości do hotelu i cała gromada szła do mojego domu z Jankiem akordeonistą na czele :). Okazało się, że Rafał całą tą drogę płakał jak zobaczył wszystkich, że są tutaj dla nas... Wszedł do domu już porządnie zapłakany i tym samym rozpłakał wszystkich dookoła :). Błogosławieństwo brzmiało jak jeden wielki chlip i rozmowy też :). W drodze do kościoła wszyscy się trochę uspokoili, jechaliśmy w bagażniku, więc to grało pierwsze skrzypce :). Oczywiście podczas przysięgi mój głos postanowił drżeć, oczy płakać, a dłonie trząść się  :). Tym razem ja zobligowałam wszystkich do wzruszenia i cała kaplica zaczęła płakać. W tej kwestii byliśmy z Rafałem kwita :). Później wszystko potoczyło się tak naturalnie i szybko, że nie zdążyliśmy poczuć zmęczenia. Wesele miało być stresujące, bo odpowiedzialność za dobrą zabawę gości, za rozmowę z każdym, taniec (omg!!) nie tylko z samym sobą :). I wiecie co? Stodoła i brak 'ą i ę' w organizacji zrobiło całą robotę! Ludzie odpłynęli, wszystko ich fascynowało, nie musieli się spinać, zastanawiać, korzystali z chwili razem z nami! Zespół zrobił taką biesiadę, że tańczyliśmy na stołach :). Noc w hotelu okazała się mini koloniami i na poprawinowym śniadaniu usłyszeliśmy kilka anegdot nie do powtórzenia :). Mam wrażenie, że zrobiłam wielki chaos z opowieści, ale nigdy nie wiem na czym się skupić. Mogłabym napisać jeszcze o wybieraniu butów, kwiatów, fryzury, zaproszeń, ale to są szczegóły, o które możecie mnie zapytać jeśli tylko Wam się coś spodoba albo zaciekawi!
Ps. Nigdy nie rezygnujecie z siebie i ze swoich wizji czegokolwiek. Nasze wesele w stodole miało się nie udać i być kiczem, a podróżując camperem mieli nas zabić w pierwszym obcym kraju...

Zdjęcia: Sebastian Fiedorek Studio Foto FX

 
Kilka słów od NPM:

Ale mnie kusi, aby pisać nie na temat. I pisać tylko o tym, że bloga Honoraty i jej męża znałam już zanim sama zaczęłam pisać, że tak bardzo (pozytywnie) zazdroszczę im wszystkich wypraw, że tym bardziej SUPER ich tu mieć, że... sami widzicie :)

A ślub i wesele? Są trampki, są kolory, są folkowe motywy, są samochody (nie przypadkowe), są tematycznie ubrani goście (tacy-idealni, których można by wypożyczać na inne wesela :)), są łzy i najszersze uśmiechy... Jest koszula PM, której zazdroszczę wszystkim mężczyznom, jest kolorowa i dwuczęściowa! suknia ślubna, jest świetna ścianka za Parą Młodą (a ja zazwyczaj nie lubię nawet ładnych ścianek!), jest stodoła - odkryta przez nich! Wszystko tak bardzo po mojemu i z taką radością życia, że nie da się nimi i tym dniem nie zachwycać!