Chyba przede wszystkim tym ujął mnie ten reportaż. Tym, że eleganckie przyjęcie (tu w Pałacu Walewice) można połączyć z luzem, który wynika z osobowości Pary Młodej i gości. Z bosymi stopami w kościele, z biało-czerwonymi flagami na policzkach i oglądaniem meczu (bo przecież meczu się nie odpuszcza), filmem wyświetlanym "na bogato" - bo na ogromnej fasadzie budynku, z uśmiechami, dziką radością i maczaniem nóg w rzece.
To wspomniane przed chwila maczanie nóg w rzecze jest powodem dla którego zwróciłam uwagę na ten reportaż. Zaczęło się od zdjęcia, które Wam pokazałam na fb, publikując ten reportaż. Zobaczyłam je kilka miesimy temu i wpatrywałam się z nie jak zahipnotyzowana. Bo wyglądało doskonale, trochę jak ze starej książki, albo raczej trochę jak ze starych albumów moich dziadków. Jak zdjęcie z historią, jak zdjęcie mające większą wartość.
I tak nawiasem mówiąc - nie macie wrażenia, że coraz więcej zdjęć (i ślubów i wesel!) wygląda jak na fotografiach sprzed 50-60 lat? Ja tak ;)
Dla mnie to trochę reportaż, trochę dokument. Ze zdjeciami, które ogląda się z przyjemnością i gdzie każde z nich jest małym dziełem sztuki. W końcu to zdjęcia fotografa, którego pracami chyba nikt nie miał okazji się nie zachwycić :)
Zdjęcia: Adam Trzcionka
Więcej zdjęć z tego ślubu możecie zobaczyć tu.
