Dziewczyno, zrób listę! - czyli miesiąc do ślubu [Ula]

Jeffrey Lewis Bennett JLBwedding

Kto uważa, że najgorsze jest ostatnie kilka tygodni przed ślubem, ręka w górę! ;)

Niech będą pochwalone telefony komórkowe i Internet! Niech będzie pochwalony świat, który nadąża za naszym nienormalnym tempem i pozwala na napisanie w ciągu kwadransa: maila w sprawie miejscówki na śniadanie dla gości weselnych, na telefon do sali która to śniadanie zapewni i zostaje jeszcze całe mnóstwo czasu na krótką naradę wojenną z druhnami na fb (pełną spamu i śmiesznych kotów, ale chyba należy mi się coś od życia?).

Jestem człowiekiem robiącym listy. Jestem Człowiekiem Listą. Nie funkcjonuję bez spisu spraw oznaczonych kwadracikami, które mogę z satysfakcją skreślać. Paweł się ze mnie śmieje, bo mam zawsze torbę pełną cegieł, na czele z kalendarzem i notatnikiem pełnymi list. Nie wiem, jak ludzie funkcjonują bez tego. Np. mój narzeczony beztrosko sobie płynie przez życie i robi, co ma do zrobienia, bez wcześniejszego uwzględnienia tego na liście. Egzotyka. Tak, wiem, że są aplikacje w smartfonach. Niestety podczas klikania w ogóle nie aktywuje mi się ośrodek nagrody w mózgu i w rezultacie czuję, jakbym nic nie zrobiła przez cały dzień.

Na tej ostatniej panieńskiej prostej nie wstydzę się przyznać, że listy, kwadraciki i plany maści wszelakiej ocaliły nam obojgu tyłek. Jeśli masz miesiąc do ślubu, chaos w głowie i zaczynasz panikować - zrób listę rzeczy do zrobienia. Jeśli nie wiesz, kiedy upchniesz te wszystkie diabelskie zadania - zrób listę z podziałem na dni. Jeśli nie dasz rady zrobić tego sama - zrób listę bliskich, którzy będą na tyle Cię kochać, że Ci pomogą. ;) Konsultantki ślubne robią listy. My też musimy - choć niestety nikt nam za to nie płaci.

Kiedy tylko odetchnęłam po egzaminach, usiadłam sobie z czystą kartką i otworzyłam wszystkie istniejące w Sieci zestawienia dotyczące przedślubnych przygotowań – wybrałam z nich te pozycje, które nas dotyczą, a potem z kalendarzem w ręku skomponowałam piękny plan. Plan, z którego wynika, że do ślubu nie mamy wolnych weekendów!

To nas wrzuciło na wyższy poziom realizmu - po dłuższym namyśle zrezygnowaliśmy z ćwiczenia pierwszego tańca. Po pierwsze - wiązałoby się to z koniecznością poświęcenia dużej ilości czasu i pieniędzy na coś, co trwać będzie przez dwie i pół minuty, i nigdy więcej nam się nie przyda (walc angielski, chociaż piękny, nie pojawia się zbyt często na domówkach ;) ). Po drugie - nie po to zapraszamy najbliższe nam osoby, żeby organizować im szopkę. Nie zrozumcie mnie źle - uwielbiam oglądać pierwsze tańce młodych par i podziwiam osoby, które włożyły tyle ciężkiej pracy w ułożenie, zapamiętanie i przećwiczenie choreografii. Ale my nie jesteśmy osobami, które lubią zwracać na siebie uwagę, nie jesteśmy też jakimiś super tancerzami. Więc... po co udawać, że jest inaczej? :)

Inna sprawa, to wieczór panieński, którego nie organizuję, bo nie chcę. Nie mam na to nerwów. Ani czasu. Tak więc żadnych panieńskich. Kawalerski pewnie odbędzie się w ostatniej chwili, w towarzystwie wiadra zanęty w dzikich ostępach pełnych pijawek i kilku wiernych druhów, ale ja nic nie wiem, nie znam się, zarobiona jestem. To jest jedyna rzecz, do której się nawet palcem nie dotknę. Żeby jednak nie było tak bardzo smutno i socjopatycznie, to jeśli pogoda pozwoli, zorganizujemy niezobowiązujące i koedukacyjne spotkanie gości weselnych nad Wisłą – dla osób chętnych spotkać się z nami po raz ostatni w stanie wolnym, bo tydzień, dwa przed ślubem. Zobaczymy, czy to wypali. :)

Koniec marca i kwiecień to były ostatnie umowy i zaliczki, zaplanowanie oprawy ślubu i pleneru, załatwianie paszportów i zakup biletów lotniczych (Zanzibarze, nadchodzę!), wręczanie ostatnich kilku zaproszeń, próbne fryzury i makijaże, odbiór obrączek (męska wymaga niewielkiego poszerzenia) i ... hodowanie paznokci. ;) Zostało nam jeszcze kilka spotkań z wykonawcami, zakupy (alkohol i koszyki ratunkowe) oraz sporo pracy koncepcyjnej - przypuszczam, że zebranie potwierdzeń od wszystkich gości zajmie nam pół soboty, a drugie tyle - usadzenie ich.  Na razie wiemy, gdzie usiądziemy my, i że prawdopodobnie będziemy przy stole młodych tylko we dwoje. Nigdzie nie widziałam takiego sposobu zasiadania, więc nie bardzo możemy zebrać na ten temat feedback, ale jakoś ta opcja wydaje się najbardziej kusząca, więc chyba zaryzykujemy. Świadkowie będą mogli bawić się przy stołach dla gości, a my... cieszyć się nielicznymi chwilami we dwoje nad talerzem przystawek (i ciast!). ;)

Podczas majówki wybieram się na pierwszą, generalną spowiedź przedślubną i muszę przyznać, że trochę się stresuję. Przygotowania do ślubu to też przygotowania duchowe, choć może moje notki sugerują, że to przede wszystkim wybór motywu przewodniego i właściwych muzyków. ;) O kwiatach i wykonawcach po prostu łatwiej pisać, niż o emocjach, jakie się przeżywa na myśl o tym, że już za chwilę złożysz swoje życie w dłonie drugiej osoby. Na zawsze. Nie tylko na dobre czasy, kiedy jesteśmy młodzi, piękni i nie działamy sobie na nerwy (aż tak bardzo). Myślę, że warto na taką drogę wejść z czystą kartą. :)