Galeria Niepoprawnych Panien Młodych: Weronika

Historia Weroniki, autorki bloga Młoda Pani Domu:

Ślub braliśmy z Łukaszem 22 września 2012 roku w moich ukochanych Kielcach. Jak to wszystko wyglądało? Oto moja historia.

Migawkowy skrót najważniejszych wydarzeń z tego dnia:

- Nie przespałam pół nocy. O szóstej rano, kiedy zaczęło pojawiać się słońce na niebie, wstałam, bo stwierdziłam, że to moje leżenie nie ma już sensu

- O ósmej rano byłam już u fryzjerki, która ratowała mnie przed stresem czekoladą

- W trakcie robienia fryzury dzwoniła kucharka, że nie może dostać się do remizy. Okazało się, że panowie, którzy mieli jej otworzyć - zaspali, a po wejściu panie obsługujące odkryły, że brakuje kilku stołów. Tak trzeba było poruszyć niebo i ziemię w dzień wesela, żeby goście mieli przy czym siedzieć. Nie chcecie znać szczegółów mojej rozmowy z Panem, z którym podpisywaliśmy umowę o wynajem sali!

- U kosmetyczki słuchałam audycji w Dzień Dobry TVN o przygotowaniach weselnych. Takie niezaplanowane podsumowanie, co zrobiliśmy, a czego nie.

- Wyfryzurowana i wymalowana wracałam samochodem do mieszkania i płakałam jak bóbr. Chyba jednak się trochę denerwowałam.

- Do ślubu wyjechaliśmy za wcześnie i krążyliśmy po mieście niczym para królewska chyba ze 20 minut. Dla mnie to wtedy była wieczność. Dla zabicia czasu psikałam się po rękach sprayem z brokatem. W domu zapomniałam tego zrobić.

- Kiedy zaczął się ślub, życie przeleciało mi przed oczami. Czułam, że się duszę i zastanawiałam się, czemu ktoś zamknął drzwi od sali, skoro ja chcę wyjść! Omal nie podskoczyłam z radości, kiedy to mój Mąż pierwszy mówił przysięgę. Gdybym miała to być ja (a totalnie zapomniałam, kto zaczyna), zalałabym się łzami i nie powiedziałabym ani słowa. Tak przynajmniej miałam chwilę, żeby się w myślach uspokajać. Nawet nie wiem, czy mój Mąż się pomylił i co mi obiecał.

- Kiedy podjechaliśmy pod salę weselną, poczułam się strasznie głodna. Chciałam jak najszybciej zasiąść do rosołu. Ale nie! Bo Kamerzysta się musi ustawić, bo trzeba gości powitać… A mnie w głowie było tylko jedno: jeeeeść!

- Podczas pierwszego tańca DJe wystrzelili konfetti. I chociaż sama ustalałam, w którym momencie piosenki ma to być zrobione, to i tak się wystraszyłam i potknęłam o koło w sukni.

- Kiedy wyjeżdżaliśmy na sesję fotograficzną, zaczęło padać i musieliśmy na szybko zmieniać plany, o czym jeszcze wspomnę.

- Tort przywieźli godzinę wcześniej i musieliśmy go podać jeszcze przed 11

- O godzinie drugiej w nocy, kiedy puścił nas stres i za dużo wódki polało się w kieliszki, poczuliśmy się z Mężem tak zmęczeni i senni, że musieliśmy opuścić wesele. A kiedy wróciliśmy do domu i kładliśmy się spać, rozbolały nas żołądki. Tak to w efekcie o piątej nad ranem piliśmy miętę i oglądaliśmy prezenty.

Co było według mnie nietypowego?

- całość zorganizowana w 4 miesiące i to na wrzesień - miesiąc, kiedy sezon ślubny jeszcze trwa i wolne terminy nie są tak oczywiste,

- nie mieliśmy motywu przewodniego - wszystko dobierane na wyczucie,

- własnoręcznie zrobione zaproszenia i winietki: zaproszenie każde inne, winietki już jakoś bardziej podobne do siebie,

- wódka weselna własnej roboty Teścia i zamiast wina - pigwówka domowego wyrobu cioci mojego Męża,

- nie mieliśmy szampana na przywitanie gości,

- nie robiliśmy „obchodu” po gościach po dwunastej, tylko obfotografowaliśmy ich przy składaniu życzeń, kiedy jeszcze ładnie wyglądali,

- w zasadzie większość obsługujących nasze wesele (czyli fotograf, kamerzysta, DJe, fryzjerka) to byli znajomi, którzy pracują w branży, a przy okazji bawili się na naszym weselu; nawet do ślubu wiózł nas Kuzyn mojego Męża swoim własnym autem,

- ślub braliśmy w USC przy przekochanej Pani Urzędnik, która kazała naszym Rodzicom wspierać nas finansowo J ,

- wesele zorganizowaliśmy w remizie, ale było tak fajnie jak w niejednym domu weselnym,

- tort był zamawiany całkowicie w ciemno, a okazał się najpyszniejszy na świecie!

- sesję ślubną mieliśmy w garażu poziomowym i w galerii handlowej, z której próbował nas przegonić Pan Ochroniarz, ale nasz Kamerzysta przekonał go, że to dobra reklama tejże galerii (miał być wieczorny spacer po rynku, ale zaczął padać deszcz i trzeba było coś wymyślić, jak już wspominałam),

- nie zapraszaliśmy gości „po uważaniu”, ale według tego, kto faktycznie jest dla nas ważny i z kim chcielibyśmy spędzić ten dzień - bo kto ma się obrazić, to i tak to zrobi.

Kilka rad dla przyszłych Panien Młodych:

Nie róbcie wszystkiego same czy tylko wraz z Narzeczonym. My tak właśnie wzięliśmy całość przygotowań na własne barki i w piątek przed ślubem mieliśmy ochotę wszystko odwołać. A jeszcze ten telefon kucharki w sobotę rano! Nie… Zatrudnijcie do pomocy rodzinę, przyjaciół. Kogoś, na kim możecie polegać.

Dajcie sobie czas na przygotowania. 4 miesiące to czyste szaleństwo! I to jeszcze w momencie, kiedy nie korzysta się z gotowej sali weselnej, tylko wszystko po kolei załatwia: kucharkę, dekoratorkę itd. A kiedy w środę przed ślubem zadzwoniłam do dekoratorki, żeby zapytać, kiedy przyjedzie ustroić salę, a ona mi na to odpowiedziała, że nie ma dla mnie przygotowanej dekoracji, bo nie podpisałyśmy umowy (no, ale ustalałyśmy szczegóły mailowo! no cóż) - uwierzcie mi, stanęło mi serce! Dobrze, że się kobieta ulitowała i ogarnęła temat, jeszcze z nawiązką.

Na pierwszym miejscu stawiajcie Wasze oczekiwania, nie innych. Ja byłam bardzo rozczarowana podejściem niektórych, i to z grona najbliższych, do tematu naszego ślubu. Myśleliśmy z Mężem, że każdy się będzie cieszył i nas wspierał, a zamiast tego spotkaliśmy się z wymaganiami, skargami i fochami. A to przecież miał być nasz dzień! Koszmar…

Życzę bezstresowych przygotowań Przyszłym Pannom Młodym!

Jeszcze przed - nie wiadomo, czy śmiać się czy płakać.

Sesja z gośćmi - jedno z ujęć.

Mitsubishi Galant - mój Mąż innym autem do ślubu by nie pojechał.

Sławne konfetti.

Garażowa część sesji.

W galerii.

W galerii 2.

W galerii 3.

Pyszny wiśniowo - śmietankowy tort na bitej śmietanie.

Od prawej - wódka i pigwówka udająca wódkę.

Nasze winietki.

Chcę już do domu!

Foto: Aneta Markiewicz

http://www.anetamarkiewicz.com/

Kilka zdań od NPM:

Jestem pod wrażeniem tego, że pomimo prawie dwóch lat od ślubu Weronika tak dokładnie pamięta ten dzień. A to dzień ślubu, który umiem sobie dokładnie wyobrazić jako mój: nieprzespane pół nocy, łzy bez powodu (lub na samą "myśl"), stres podczas przysięgi, przedwczesne zmęczenie.
Jestem pełna podziwu dla umiejętności (i pewnie oceanu spokoju) zorganizowania ślubu i wesela w tak krótkim czasie. Z wykorzystaniem pomocy bliskich ludzi, samodzielnym dopracowywaniem szczególików, doskonałym podejściem do zapraszania gości. Uwielbiam takie historie i uwielbiam sposób w jaki mnie rozleniwiają :)
I strasznie podobają mi się rady Weroniki, jest czego słuchać :)