Tydzień do ślubu, czyli... it's never too late ;)

pinterest

"It's never too late" - jedna z moich ulubionych myśli. Myśl, w którą uparcie wierzę, tak zawziecie, że sama sobie nieustannie udowadniam, że to prawda. Tak mam w wielu aspektach życia, więc oczywistym jest, że tak musi być przy organizacji ślubu i wesela. Nigdy nie jest za późno... nawet na to czego za tydzień nie będzie ;)

Na tydzień przed ślubem warto:

- uiścić opłaty związane z ceremonią,

- ostatecznie potwierdzić wygląd dekoracji,
- omówić z księdzem i menadżerem sali wygląd ceremonii i wesela,
- wysłać pana młodego do fryzjera,
- przygotować niezbędnik dla Pary Młodej i dla gości: nitki, igły, chusteczki, tabletki przeciwbólowe, rajstopy itp.
- uregulować należności,
- śledzić prognozy pogody :)

Z realizacją harmonogramu nadal mam zaległości Większość z tych punktów musi poczekać na mój przyjazd na miejsce ślubu i wesela. Fryzjerem PM mam zostać ja (cóż, uprał się, najwyżej będzie brzydki), pół niezbędnika jest gotowe (resztę podkradnę z domu rodziców), a prognozy pogody są wybiórczo śledzone (sprawdzam pogodę tylko na jednej, zawsze pozytywnie nastawionej stronie).

Kilka luźnych myśli...

Ogólnie... Jest dużo lepiej, nie narzekam. Zakładanie pancerza na ego nie pomaga. Pomaga myśl, że nie potrzebuję ludzi. Z listy ślubnych kaprysów skreślam wszystko czego nie da się zrobić, bo goście nie zechcą. Pewne zdjęcia, pewne zabawy, pewne momenty... Kaprysy, bo marzenia to coś większego. Marzenia to on i przysięga, fajne zdjęcia (zwłaszcza z pleneru) i Meksyk :) I to są chyba trzy rzeczy dla których biorę ślub :)

Korzyści z organizacji ślubu i wesela, poza oczywistym i najważniejszym?
1) Pojedziemy do Meksyku!
2) Poszłam do dietetyka. Po miesiącu zdrowego odżywiania mój wiek metaboliczny spadł o 9 lat :)
3) Mam poczucie, że dobrze inwestuję w ludzi. Poza drobnymi "wpadkami" i rozczarowaniami kilka osób z rodziny, raz na jakiś czas, funduje mi swoim smsem uśmiech od ucha do ucha na cały dzień. Dokładnie tak, jakby wiedzieli (a nie mogą!) jak się taka Panna Młoda może czuć i czego może potrzebować :)

Zakładając tego bloga myślałam sobie: "Założę, może przyzwyczaję się do tego, że będę Panną Młodą, może odrobinkę zarażę się tym wszechobecnym entuzjazmem, może...". Sukces polega na tym, że jeśli tylko nie myślę o sobie jak o kobiecie w bieli, to śluby i wesela, pierwszy raz w życiu, lubię :) Dodatkowo to istnieniu bloga przypisuję mój brak stresu. PM, który jest kompletnie nieweselny i nie zafundował sobie takiego "szczepienia weselem" zaczyna stresować się za nas oboje. Nie przewidziałam jednak jednego: tego, że wzbudzę zainteresowanie. Tego, że ludzie zainteresują się moim ślubem, że ktoś będzie pytał o zdjęcia (serio? nawet nie wiecie jak, może strasznie?, wyglądam), o przebieg przygotowań (nadal wolę Was od rodziny!), że nie opędzę się od emaili zaczynających się od "O Boże, za tydzień Twój ślub!". Jej, to wstyd przyznać, ale ja tak bardzo nie czekam (czekam na dzień po) i gdyby nie blog i Wy, to mogłabym zapomnieć ;)
Zastanawiam się kiedy to wreszcie do mnie dotrze. Gdy dostanę więcej życzeń i więcej prezentów (już dostaję), a kurier będzie mnie ścigał nie 4, a 6 razy dziennie?

Tańczymy z PM, więcej, częściej. Czasem nam wychodzi, czasem udaje nam się poprawiać swoje błędy (to cenna umiejętność), sekundami nam się podoba, a ja zaczynam zazdrościć instruktorowi, że on tak wszystko pięknie, bez wysiłku potrafi :) Nadal jednak idąc na zajęcia czujemy się...  specyficznie. PM jakby stał przy tablicy na matematyce, a ja jakbym szła do szkoły kompletnie nieprzygotowana.

Odliczam... 8 dni, do niedzieli... i do moich imienin :)