Galeria Niepoprawnych Panien Młodych: Karolina

Historia Karoliny, autorki fanpage'a I ślubuję Ci:

5 lipca to data, którą darzę specjalnym sentymentem – nie dlatego, że to dzień moich imienin, czy dlatego, że to dzień naszego pierwszego, wspólnego wyjazdu, ale przede wszystkim dzień naszego ślubu.

Nie miałam żadnych problemów ze snem. Nie obudziłam się przerażona, z krzykiem, o 5 rano. Nie dostałam w nocy gorączki, nie miałam wątpliwości – z czego szczególnie się cieszę.

Po przeczytaniu wielu opisów, cennych porad i innych szczególnie pomocnych artykułów – spodziewałam się najgorszego – że moja suknia spłonie w trakcie zakładania, że samochód zepsuje się w drodze do kościoła (co oczywiście poskutkuje przynajmniej dobrym spóźnieniem), a zapowiedziani goście po prostu się nie pojawią. O dziwo – nic z tych rzeczy się nie wydarzyło (jeśli nie liczyć balonów, które po prostu odleciały od samochodu, bo były zbyt luźno zawiązane).

Do samego ślubu podeszliśmy bardzo spokojnie. W chwili składania przysięgi małżeńskiej byłam przekonana, że wszyscy ludzie, którzy przyszli – nagle gdzieś się rozpłynęli i zostaliśmy sami.

Ślub braliśmy w malutkim kościele, położonym w środku lasu - z mnóstwem zieleni dokoła. Salę weselną również udało nam się znaleźć w doskonałym punkcie.

Co było nietypowego w naszym ślubie? Wydaje mi się, że wszechobecna skromność.

Suknia była bardzo prosta – szyta specjalnie dla mnie, jedwabna, ozdobiona jedynie pasem, który sama wyplotłam, bukiet z gipsówki – ułożony przeze mnie (podobnie jak bukieciki do butonierek). Makijaż i fryzurę również robiłam sama. Nie miałam welonu. Chyba jednak prościej byłoby wymienić to, co nie zostało przez nas zrobione... Sami układaliśmy kwiaty w kościele (gipsówka w bielonych koszach), dekorowaliśmy ławki w kościele oraz salę weselną. Jechaliśmy własnym samochodem – starą Hondą Civic, która udekorowana była tylko balonami. Nie było ryżu, pieniędzy czy płatków róż – były bańki mydlane. Wyszykowaliśmy się w pół godziny, nie mieliśmy sesji ślubnej. Zamiast tortu były muffiny – przygotowane przez nas. Nie mieliśmy profesjonalnego fotografa ani kamerzysty. Wszystko było robione po amatorsku, ale z sercem i dużą pasją – i nie dlatego, żeby zaoszczędzić, ale dlatego, że to nam dało ogromną satysfakcję, dlatego, że tak lubimy, dlatego, że tak nam się podobało i dlatego, że to był nasz dzień i był perfekcyjny.

Czy coś bym zmieniła? Absolutnie nic.

Co mogłabym powiedzieć wszystkim Pannom Młodym, które wciąż czekają na swój dzień? Chyba tylko tyle, żeby podeszły do tego wydarzenia tak jak ja – na dużym luzie, z dużym spokojem, poczuciem humoru i uśmiechem na twarzy.

I pragnę życzyć wszystkim takiej pewności i przekonania, jak moje, że ten facet, który tam z Wami stoi to jest ten jeden jedyny, na całe życie, na zawsze.

Fot. Roman Walczak 

Kilka zdań od NPM:

Nie mogę zacząć inaczej niż od tego co mnie najbardziej zachwyciło: Kościół. Kościół w którym odbył się ślub jest przepiękny, a nawet więcej: to jeden z piękniejszych kościołów jakie widziałam w Polsce!!!!! Ogromnie podobała mi się gipsówka w dekoracjach (i to jak pięknie prezentowała się sama ze sobą, bez innych dodatków), prosta sukienka z rękawkami, które uwielbiam, zastosowanie zdjęć w dekoracjach, pomysł na zdjęcia dłoni "przed" i "po" (to romantyzm, który mnie urzeka), fryzura (piękniejsza niż fryzjerskie, profesjonalne upięcia) i bańki, które wg mnie na zdjęciach nie wypadają dobrze, a tu ( przy tej kolorystyce) wyglądają doskonale. Zazdroszczę Karolinie spokojnej nocy i zdecydowanie rozumiem "czarnowidztwo" w sprawach na które nie możemy mieć wpływu :)

Na zdjęciach czuć ten delikatny spokój, pewność i szczęście o których Karolina napisała. I to jest najpiękniejsze :)